επαναφορές…

Κι αρχίζει ο ρους των γεγονότων να ρέει στο γνωστό του ποτάμι.
Πώς αλλιώς να το πεις, αφού η διαδοχή των γεγονότων -πάντα απρόβλεπτων· ποιος είσαι εσύ που θα τα ορίσεις και θα τα κατευθύνεις;- ξαναμπαίνει στην κοίτη που έχει χαραχτεί.
Κάπως μοιρολατρικό δεν δείχνει αυτό το τελευταίο; Για να σκέψου το…
Εντάξει, δεν έχει χαραχτεί ειδικά για σένα, κι αν έχει χαραχτεί, εσύ δεν έχεις ιδέα πού σε πάει το ίχνος του, αλλά να, πώς να το κάνουμε, όταν η ζωή ξαναβρίσκει τη ρουτίνα της, μπορείς να πεις, ή να δεχτείς ότι στα απρόβλετα δεν είναι και εκείνα για τα οποία δεν έχεις καμιά προετοιμασία ώστε να τα αντιμετωπίσεις.

Πώς να το δεις αλλιώς; Όταν ξαφνικά υποχρεώνεσαι να ετοιμάσεις το φαγητό για να φάτε, και αυτό δεν το έχεις κάνει σχεδόν ποτέ στην ζωή σου, αν μη τι άλλο νιώθεις σαν τον ανειδίκευτο εργάτη που πάει να πρωτοπιάσει δουλειά· και έχουν και τις μέγιστες των απαιτήσεων από αυτόν.
Είναι ή δεν είναι αυτό, όχι απλώς απρόβλεπτο γεγονός αλλά και εκτός «γηπέδου» που ξέρεις να παίζεις;

Οι προχτεσινές διαπιστώσεις του ειδικού ήρθαν να επιβεβαιώσουν τα ήδη διαφαινόμενα και στους μη ειδικούς.
Και τώρα; Τι θα τις κάνεις τις νέες δεξιότητες τις κτηθείσες εν τη προσπαθεία επιβίωσης; Κατ΄ αρχήν θα τις βάλεις στο κουτί με τα αζήτητητα.
Τι δηλαδή; Μια χαρά δεν ήταν όλα αυτά τα χρόνια η καθημερινότητα και η τάξις της; Γιατί να χαλάσεις τα παλιά για χάριν των νέων;
Εκ δευτέρου, θα προσπαθήσεις να ξαναβρείς τη διακοπείσα χάραξη του ίχνους της καθμερινότητας.
Κοντολογίς, δεν πειράζει, θα ξαναμπείς στη ρουτίνα σου. Ή, εν πάση περιπτώσει, θα επιχειρήσεις να ξαναμπείς.
Πιθανόν να πεις και κανένα «πού είχαμε μείνει«, αν και είναι δύσκολο να πάρεις απάντηση. Γιατί είναι η αλήθεια ότι ούτε και εσύ καλά καλά ήξερες που είχες «μείνει». Τα γεγονότα, τόσο στον μικρό προσωπικό, τον οικογενειακό σου κύκλο ήδη είχαν τις επιπτώσεις τους· ενώ τα στον ευρύτερο περίγυρο, αυτόν που λέγεται και πολιτικός, έδειχναν και δείχνουν συνεχείς ανατροπές.
Και απογοητεύσεις· αν και δεν θέλεις να είσαι απαισιόδοξος.

Από προηγούμενη γενιά προήχθεις προ-προηγούμενη γενιά. Ο υιός του υιού σε τοποθέτησε, χωρίς να σε ρωτήσει -γιατί, κι αν σε ρωτούσε θα έφερνες αντιρρήσεις; – στο κάδρο των παππούδων. Χαρά μεγάλη· και ευθύνη· και συνείδηση της ροής του χρόνου. Τι είναι άλλωστε ο χρόνος για ένα άνθρωπο, παρά μετακινήσεις προς τα πίσω καθίσματα του οχήματος της ζωής;
Όχι ότι δεν σου άρεσε. Σου άρεσε και σου αρέσει. Άλλωστε -άσχετο ίσως επί της ουσίας, αλλά σχετικό με την τοπολογία- και ως μαθητής πάντα στα τελευταία θρανία καθόσουν.
Αντικειμενικό όμως· η παρουσία εγγονού αλλάζει τους ρυθμούς του καθενός.
Και εσύ, δεν διαφέρεις από τον «καθένα».

Από τα πολιτικά, θα έλεγες από το κακό στο χειρότερο, -τουλάχιστον ως προς τις προσωπικές σου επιλογές-
αν δεν τα είχες ξαναζήσει.
Τα ξέρεις όμως· και μπορείς να φανταστείς το μέλλον.
Εκείνο που δεν θα καταλάβεις ποτέ, είναι το αν εσύ είσαι αιθεροβάμων, ή η πραγματικότητα γύρω σου τόσο πεζή. Ανόητη θα ήθελες να γράψεις, αλλά δεν το γράφεις γιατί ξέρεις ότι θα υποτιμήσεις πολλούς από αυτούς που αγαπάς.
Όμως… Όμως δεν μπορείς να μην το σκέφτεσαι: Μα δεν βλέπουν τα δεδομένα; Δεν σκέφτονται τι στ’ αλήθεια έφτασε τούτην την κοινωνία έως εδώ; Δεν βλέπουν ότι ο ενθουσιασμός τους [έτσι χωρίς κόμμα· για να μην είναι ορατό πού πηγαίνει το τους] κρύβει τη γδύμνια;
Ή εσύ είσαι τόσο πια συμβιβασμένος, και έχεις καταθέσει τα όπλα;

Κατά τον ρουν των γεγονότων, πάντως, οι καταστάσεις αλλάζουν χροιά. Και ύφος.
Η ουσία τους όμως;