Η χρησιμότητα των βιβλίων.

Το βιβλίο είναι το πρώτο που αποκτήσαμε στη βιβλιοθήκη μας.
Λέγεται «απαλά ζωάκια».
Ο παππούς το αγόρασε, παρακινούμενος από εκείνο τον μεγαλοϊδεατισμό των … μεγάλων, που θεωρούν ότι το παιδί δεν θα έχει τίποτα άλλο καλύτερο να κάνει και θα διαβάζει.
(Υποψιάζομαι, πως θέλει να κάνουμε όσα δεν έκανε αυτός! Όχι γιατί δεν είχε βιβλία…)

Είναι ένα τυπικό μωρουδιακό βιβλίο που μπορούμε να αγγίζουμε τις φωτογραφίες και να έχουμε την αίσθηση των ζώων που υπάρχουν εκεί.
Λάθος· των ζώων των οποίων οι φωτογραφίες υπάρχουν στις σελίδες τους. Να ακριβολογούμε.

Το διάβασμά του, η μελέτη του μπορείς να πεις, γινόταν και γίνεται ακόμα, πολλές φορές την ημέρα, ενώ το ενδιαφέρον παραμένει αδιάλειπτο.

Αυτό το βιβλίο είναι εκείνο το οποίο πήραμε στα χέρια μας ενώ ήμασταν μέσα στη στράτα, τότε, τις πρώτες φορές που τη χρησιμοποιήσαμε και αφού το στρίψαμε πάνω κάτω δεξιά αριστερά με τα χεράκια μας και αφού βεβαιωθήκαμε ότι το κρατάμε σωστά -ο παππούς νόμιζε στην αρχή ότι το περιεργαζόμαστε· δεν έχει καταλάβει ότι θέλαμε να το κρατάμε σωστά, με τον τίτλο επάνω και τη ράχη αριστερά, ούτε πώς το κάναμε αυτό, όντας μόνον 7 μηνών- τότε, έτοιμοι ορμήσαμε μπροστά· μέχρι την άκρη της πόρτας μερικά χιλιοστά πριν η στράτα την αγγίξει.
Πάντα με το βιβλίο στη σωστή θέση. Είχαμε και έχουμε αίσθηση του χώρου. Τι μέγάλοι είμαστε εμείς;

Η στράτα πήγε πια στην άκρη.
Είμαστε πια 14 μηνών!
Τα ενδιαφέροντα πολλά και ποικίλα. Μέχρι και το ραδιόφωνο απαιτούμε να ανοίξει μόλις μπούμε στο σπίτι.
Και οι νέες ικανότητες παρούσες. Μπορούμε και περπατάμε μόνοι μας, άμα θέλουμε. Εντάξει είναι και ο παππούς στο πλάι να μας προσέχει. Τι; Όλο θα τεμπελιάζει αυτός;
Το συγκεκριμένο βιβλίο πάντα είναι παρόν. Λιγότερο από όσο το χρησιμοποιούσαμε «παλιά», αλλά ενεργό.
Μας αρέσει.

Χτες το απόγευμα το μελετούσαμε πάλι.
Εντάξει, αφού είναι βολικό, μπορούμε και να το κρατάμε στο χέρι κάνοντας κάμποσα από τα πρώτα βήματά μας, μέσα στο σπίτι. Μας δίνει μια σιγουριά.
Και τα ροδάκινα και τα λεμόνια, που πέρνουμε έξω από τα καλάθια στο μπαλκόνι, μας δίνουν σιγουριά, αλλά εκείνη την ώρα αυτό κρατούσαμε

Ένα από τα εναλλακτικά παιχνίδια μέσα στο σπίτι, είναι να μας έχει ο παππούς αγκαλιά, και να σηκώνουμε το ακουστικό της θυροτηλεόρασης για να βλέπουμε αν έρχονται οι γονείς.
Τώρα όμως μπορούμε να πηγαίνουμε έως την πόρτα και μόνοι μας· τη συνοδεία του παππού βέβαια, αλλά δεν χρειαζόμαστε την αγκαλιά του ή τη στράτα, για να φτάσουμε έως εκεί.
Απόψε έγινε το ίδιο. Περπατήσαμε έως την πόρτα μόνοι μας· τη υψηλή συνοδεία να μας ακολουθεί, αλλά χωρίς να μας αγκίζει.
Ωραία· εδώ είμαστε.
Πώς να φτάσουμε όμως το ακουστικό που είναι τόσο ψηλά;
Μα ευτυχώς υπάρχει το βιβλίο.

–Τι κάνει αυτό εκεί; Έκπληκτη η φωνή του παππού;
Και πώς να μην είναι έκπληκτη, αφού ακολουθώντας όπως πάντα τα ασταθή αλλά αποφασιστικά βηματάκια, τα είδε να φτάνουν κάτω από το σύστημα της θυροτηλεόρασης και εκεί, αφού τα μικρά χεράκια, ακούμπησαν το βιβλίο στο πάτημα, τα ποδαράκια … πάτησαν ένα ένα προσεκτικά επάνω στο βιβλίο ενώ κορμάκι και χεράκια τετώνονταν προς τα πάνω!

Και πάλι δεν φτάνουμε αυτό το πράγμα. Μα γιατί το βάλανε τόσο ψηλά;
Ευτυχώς που ο παππούς θα μου κάνει πάλι το χατίρι.
Εντάξει, δεν μιλάω ακόμα, αλλά άμα έρθουν η μαμά και ο μπαμπάς, θα τους δω…
Τα βιβλία τελικά είναι χρήσιμα. Λες όμως να μην ήταν σωστ΄ να το κάνουμε αυτό;
Θα το σκεφτούμε…

Καλημέρα σας.