σοφίες … μπορεί και σοφιστίες…

Ζέστη όλη την ημέρα.
Δεν ξέρεις αν είναι αυτό που θέλεις, ή αν το θέλεις μεν, σε φοβίζει δε.
Το γιατί σε φοβίζει εσένα, ας μην γίνει αιτία να φοβηθούν και οι άλλοι!
Και η καθημερινότητα τρέχει και δεν σταματά.
Με τα μικρά και τα μεγάλα, τα σημαντικά και τα ασήμαντα, με τις εικόνες αλλά και τις μικρές κουκκίδες, στις σελίδες της Ιστορίας.
Εσύ στις κουκκίδες. Φυσικά.
Μόνον που ακόμα και οι κουκκίδες, μπορεί να έχουν μέσα τους και άλλες πολλές μικρότερες κουκκίδες, που αυτές είτε φτιάχνουν εικόνες και πίνακες, είτε απλώς αποτελούν μουτζούρες και καλά θα κάνεις να μην τις αφήνεις να μεγαλώνουν.
Μήπως όμως θα ήταν καλύτερα να βλέπουν το φως και οι μουτζούρες;

Το ότι ότι είπες να κεράσεις τον φίλο σου ένα καφέ, Πάρε ρε Πολ να πιεις έναν καφέ για εμένα αφού βλέπεις ότι δεν μπορώ να κουνηθώ από εδώ χάμω, μπορεί να μοιάζει σαν μια αδιάφορη στιγμή της καθημερινότητας.
Η λάμψη των ματιών -και όλα τα άλλα όμως-, ήταν μάλλον άλλη μια ολόκληρη ιστορία, ή, πολλές ιστορίες ακουμπισμένες απλώς στο παραγώνι της ζωής.

Και η λαχτάρα στο πρόσωπο μαζί με την απογοήτευση, -άντε να εξηγήσεις και να μην προσβάλλεις, άντε να καταγγείλεις και να μην βγάλεις αντιδράσεις-, και αυτές ιστορίες, μικρές, παραπαπεταμένες στη γωνιά, είναι.
Πόσα μπορείς να μαζεύεις -και για πόσο- χωρίς το φορτίο να γίνεται δυσβάστακτο;
Ξέρεις τι σκέφτομαι, εξομολογήθηκες στο φίλο που είχε την διάθεση, ή μπορεί και απλώς να νιώθει την υποχρέωση να το κάνει, να σε ακούσει. Ξέρεις τι σκέφτομαι; Οι συνάδελφοι αυτοί που έφυγαν, πρόλαβαν! Εγώ θα προλάβω; Αυτή η αγωνία με τρώει και η βιασύνη όλο και μεγαλώνει.
Σαν την κοτρόνα που κυλάει στην κατηφόρα και όσο πλησιάζει στο τέρμα της τόσο περισσότερο τρέχει, θα ήθελες να πεις, αλλά τώρα τι νόημα έχει να ανακατεύεις τους … Rolling Stones;
Επειδή υπήρξαν το αγαπημένο συγκρότημα της νιότης σου;
Ι can’t get no satisfaction..

Είναι αλήθεια άραγε ότι η ζωή αλλάζει, ή μήπως αυτό είναι ένα δικό σου εφεύρημα, για να δικαιολογείς τις αποφάσεις σου;

Ότι η ζωή αλλάζει και ότι τα πάντα ρει, φυσικά και το ξέρεις. Εδώ το αλλάζει το λες με την έννοια της από τη μεριά σου αδυναμίας να παρακολουθήσει τις αλλαγές.

Το έχεις καταλάβει δα καλά.
Το ότι έχεις γίνει πιο «σοφός» αφού είσαι στο ταξίδι τόσα πολλά χρόνια, δεν σε διευκολύνει και πολύ! Το αντίθετο!
Σου επιτρέπει να αναλύεις με περισσότερη προσοχή τα γεγονότα, να φτάνεις σε πολύ πιο μεγάλο βάθος με την ανάλυσή σου και να .,..
Μα ακριβώς. Αυτές οι τρεις τελείες μετά το «να», κρύβουν την ουσία. Εκεί κρύβεται και η ίδια η ουσία από μόνη της.
Την κρύβουν και κρύβεται.
Και να…, τι;
Φτάνεις σε πιο μεγάλο βάθος την ανάλυσή σου; Και;
Αυτό, η σε μεγάλο βάθος κατάδυση, σου επιτρέπει να παράγεις περισσότερο σωστές λύσεις;
Για ποιον πιο σωστές; Για σένα που κινείσαι προς τα έξω ή γι αυτούς που τώρα ξεκινάνε το ταξίδι της ζωής;
Ή είναι λίγες οι φορές που αυτή η συσσωρευμένη γνώση σε εμποδίζει να δεις ελεύθερα και κυρίως να πάρεις αποφάσεις που δεν θα είναι επηρεασμένες τόσο πολύ από τους πραγματικούς ή ιδεατούς κινδύνους;
Δηλαδή σε ετούτο τον κόσμο τι έγινε από εκείνους που είχαν γνώση των κινδύνων, και τι έγινε εκπορευόμενο από την άγνοια του κινδύνου.
Μήπως τα δεύτερα είναι πολλάκις περισσότερα και πλειστάκις επιθυμητά;

Πάλι λειτουργείς μηδενιστικά.
Πάλι, ενώ δηλώνεις το αντίθετο, αφήνεις να κατευθύνεσαι.

Και μέσα σε όλα αυτά, ο Μπάρακ Ομπάμα προτάθηκε για το Νόμπελ της Ειρήνης;
Γιατί;

Μάλλον το πρόβλημα  δεν είναι ότι ο Ομπάμα παίρνει το Νομπελ για την Ειρήνη.
Το πρόβλημα είναι ότι έχουμε υπερεκτιμήσει τα Νομπελ!